RÜYA KAPSÜLÜ

 

2018 yılında yazdığım kısa bir öyküyü paylaşıyorum. Muhtemelen kimse görmeyecek yada dikkate alınacak bir öykü olmayacak olsa da içimdeki paylaşma isteğine kulak verdim. 

     Terliklerini sürüyerek çocukların odasına doğru yürüdü. Bir zamanlar çocukların sesleri ile dolu olan oda, artık kızlarının evlerinde istemediği ama atmaya da kıyamadıkları eşyalarla doluydu. Odanın eski kapısı kızlarının çocukken yapıştırdıkları stickerların izlerini de, genç kız olduklarında yapıştırıp 3-4 yıl çıkarmadıkları posterin ardından kalan gölgeleri de hala taşıyordu. Sahipleri ile fiziksel bağları kopan ama gönül bağları kopamayan eşyalar üst üste dizilmiş tüm odayı kaplamıştı. Torununun pembe beşiği, büyük kızının ilk evine aldığı yemek masası, küçük damadının yıllar önce alıp bir ay kullandığı masaj koltuğu... Eşyalara bakmaya devam ederken kapının zilini duydu. Beklediği Eski eşyalara yeni sahip bulma şirketinin elemanları gelmişti. Eskiden ne kadar kolay isimleri vardı her mesleğin, bildiğin Eskiciydi gelenler. Ama zaman değişmişti, her şeyin her mesleğin afili bir ismi vardı. Gelen elemanlar odadaki tüm eşyaları ve evdeki bazılarını yarım saat içinde alıp gitmişlerdi.

      Şimdi sırada yıllardan beri dolaplarda biriktirdiği kıyafetlerdeydi. Bütün kıyafetleri salonun ortasına getirdi, marketten aldığı geri dönüşüm kolilerini de yanına alıp eski halının üzerine oturdu. Artık marketler geri dönüşüm işlerine de bakıyordu, zaman çok değişmişti. Bütün kıyafetleri önce kışlık-yazlık diye ayırdı daha sonra her grubu erkek kadın, genç yaşlı diye. Bütün hayatını istifçilik ve düzen deliliği içinde geçirmişti şimdi dünyadaki son günü diye bu özelliğinden vazgeçemezdi. 30 yıl önce ölen kocasının gömleğini katlarken onun ölümü aklına geldi. Ne kadar da güzel ölmüştü; yaşamaktan sıkılmamıştı daha, yapacak işleri planları vardı, gücü yerindeydi, hayattan beklentisi vardı, dünyadan insanlardan umudu kesilmemişti. Bir sabah uyanamamıştı kocası, belki gördüğü rüya bitmemişti, belki rüyada kalmayı tercih etmişti.  Son 20 yıldır her sabaha uyanmayacaktım diyerek, kocasına gelen güzel ölümü bekleyerek geçirmişti. Ama artık pes etmişti güzel ölüm ona gelmiyorsa, kendisi ona gidecekti. Ahhh iyi ki zaman değişmiş diye düşündü.

     Öğlen yemeği saati geldiğinde kıyafetlerde dahil tüm geri dönüşüm eşyaları evden çıkmıştı. Yapılacak son birkaç iş kalmıştı. Ama önce son yemeğini yemeliydi. Yiyeceği son yemeği büyük uğraşlarla bir ayda ancak seçmişti ki bir aydır her yemeği bir sondu. Artık insanlar yemek yapmakla ve yemekle uğraşmıyordu günlük vitamin, mineral, karbonhidrat vs. ne varsa hepsi için bir kapsül içiyorlardı. Damak zevkini hala kaybetmeyen çok sınırlı sayıdaki kişi hala yemek yiyordu. Son yemeğini büyük bir özenle hazırladı, masasını en son 40 yıl önce eşinin doğum günü için hazırladığı gibi hazırladı, ama bu sefer her şey kendisi içindi. Büyük bir zevkle ve son günü olmasının verdiği büyük mutlulukla yemeğini yavaşça yedi.

      Toplanıp paketlenecek son şeyler kaydedilmiş hatıralardı. Eski bilgisayarı açıp içindeki gereksiz her şeyi sildi. Kendine ait olan başkasıyla paylaşmayı hiç istemediği eski yazılarını, gönderilmemiş mailleri kızlarının doğumundan itibaren tuttuğu günlükleri, sanki dünyada benden hiçbir parça kalmasın dercesine kalıcı olarak sildi. Eski fotoğraf ve videoların olduğu dijital bellekleri yıllara göre ayırıp, her birinin üzerine yılları ve önemli olayları not alıp etiketledi. Bilgisayarı, dijital bellek kartlarını ve dijital fotoğraf oynatıcıların hepsini büyük bir kutunun içine koydu. Kutuyu da salondaki masanın üzerine "Kaydedilmiş Hatıralar" etiketiyle yerleştirdi.

    Yemekten sonra çalıştırdığı temizlik robotu işini bitirince evi son kez kontrol etti. Ev sanki yarın yaşayacak kadar temiz ve düzenli ama sanki o evde yaşayan kişi kendisi değilmiş gibi kendinden iz bırakmamıştı. Son duşunu alıp en yeni ve en güzel kıyafetini giydi. Makyajını ve saçını hem yaşına uygun hem de şık bir şekilde yaptı. Üzerinden çıkardığı son kıyafetleri, banyo havlusunu ve makyaj malzemelerini yok etme makinesine atıp, kendinden kalan son izleri de temizledi.

    Temizlik robotunun günlük temizlik modunu aktifleştirip, 80 yıldır yaşadığı artık eskiyen son model akıllı evini gezdi. Geçmişteki hatıralarını özlemle anıyordu ama gelecekti olası hatırlarından ise korkuyordu. Bu evde ölümü beklemekten, kızlarını beklemekten, yalnızlıktan yorulmuştu artık ve beklemenin imkansız bir olgu olduğuna kanaat getirmişti. Çünkü bekledikleri hiçbir zaman gelmeyecekti, en azından buna kendini inandırmıştı. Son kez evinden çıktı ve yaşlılara özel ulaşım aracına bindi.

       Araç kabininden yaşadığı şehre bakarken son kez, dijital reklam panosunda kurtarıcısını gördüğü günü hatırladı. Bundan 2 ay önce yine bu araçtayken görmüştü reklamı ve yazılanları çok iyi hatırlıyordu. "Yaşamak tercihiniz olmayabilir ama ölmek sizin tercihiniz. 2088 yapımı son model rüya  ölüm kapsülü. Ölmek isterseniz bize ulaşın!" Kapsül eski model bir solaryum cihazına benziyordu. Üstteki cam panel açılında masajlı yatak karşınıza çıkıyordu. O gün eve gider gitmez yetkililere ulaşmış, ön bilgiyi almıştı. Birkaç gün sonra merkezlerine gidip hem yetkililerden yüz yüze bilgi almış hem de kapsülü kendi gözleriyle görmüştü. Kapsülü denemiş, içine yatıp görmek istediği son görüntüleri seçmiş, kapsülün nasıl çalıştığını öğrenmişti. Yetkililerle son protokolleri imzalamış, ölüm tarihi belirlenmiş, ölümünden kimlerin haberdar edileceği ve iletişim bilgileri alınmıştı. Ölürken yanında birilerin olup olmayacağı, belli bir tören yapılıp yapılmayacağı kararlaştırılmıştı. Hiçbir tören istemiyordu ve yanında kimseyi istemiyordu. Ölümünden sonra ise sadece iki kızına bilgi verilecekti.

      Düşünceler içinde merkeze ulaşmıştı. Kapıda onu kapsüle götürecek görevliler karşıladı. Son kez yapmak istediği bir şeyin olup olmadığı soruldu. Sadece ölmek istiyordu. Bu yüzden doğruca kapsüle gittiler. Kapsülün üstünde kendi ismi ile doğum tarihi ve ölüm tarihi olan bugünün tarihi vardı. Görevliler kapsülün içine yerleşmesine yardım ettiler son kez bilgi verdiler. Sağ elinin yanındaki kırmızı butona basarak cam paneli kapattı. Cam panel kapandığında üzerinde görüntülerin akacağı ekran ortaya çıktı. Ölmeden önce 3 görüntü olacaktı. İlki çok eski bir görüntüydü 1980 yılı, kendi anne babası, abi ve ablaları ile olan bir fotoğraf karesiydi. İkinci kare eşi, kızları, damatları ve torunları ile olan üç dakikalık video görüntüsüydü. Son görüntü ise gençliğinde bakmayı en sevdiği; güzel bulutlarla kaplı gökyüzünden güneşin ayrılıp, ufukta kaybolmasını gösterecek dört dakikalık bir videoydu. Son sekiz dakikasını başlatmak için sol elinin yanındaki beyaz butona bastı. Görüntüler akmaya başlarken içeriye hoş kokular eşliğinde rüya gazı verilmeye başlandı. Güneş gökyüzünü mordan pembeye, pembeden kızılın her tonuna boyayarak alçalırken, uyku gözlerini yavaşça kapatmaya başlamıştı. Dünyada gördüğü son görüntü kızıl gökyüzünde güneşin ufuktan kaybolmasıydı.